اثربخشی زوج‌درمانی تلفیقی مبتنی بر پذیرش بر سازگاری و امید زوج‌های با همسر دارای علائم شخصیت وسواس(OCPD)

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی زوج‌درمانی مبتنی بر پذیرش بر سازگاری و امید زوج‌ها با همسر دارای علائم شخصیت وسواس است. روش‌شناسی: جامعه آماری پژوهش کلیه زوجین دارای علائم اختلال شخصیت وسواس تهرانی مراجعه‌کننده به دفتر معاونت فرهنگی اجتماعی منطقه ۱۵ شهرداری بخش مشاوره، شهر تهران که تا سال 1395 حداقل یک سال از زندگی مشترک آن‌ها گذشته است. از افراد مراجعه‌کننده به مراکز مشاوره خانواده شهر تهران 20 زوج که تمایل به شرکت در پژوهش را داشتند، به‌صورت در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل به‌صورت تصادفی قرار گرفتند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه‌ی سازگاری زناشویی اسپانیر (1990)، پرسشنامه امید به زندگی هرث (1999) و پرسشنامه وسواس فکری - عملی مادسلی (هاجسون و راکمان،1997) است که توسط آزمودنی‌ها در دو مرحله (پیش‌آزمون و پس‌آزمون) تکمیل شدند. گروه آزمایش 12 جلسه برنامه آموزشی زوج‌درمانی تلفیقی مبتنی بر پذیرش را دریافت کرد. یافته‌ها: نهایتا داده‌های جمع‌آوری‌شده توسط آمار توصیفی و استنباطی تحلیل شدند. نتایج حاصل از تحلیل نشان می‌دهد که زوج‌درمانی تلفیقی مبتنی بر پذیرش بر سازگاری و امید زوجین دارای همسر اختلال وسواس مؤثر بوده است (p<0/001). بحث و نتیجه‌گیری: لذا می‌توان از این زوج‌درمانی در دادگاه‌های خانواده و سازمان بهزیستی برای بهبود روابط زوجین بهره برد.